Hilarisch hoe Isis soms woorden verdraait. Zo maakt ze bijvoorbeeld van MuziekInstrument - ZiekMoment en van Smurf - Slurf. En ook de conclusies die ze trekt en de oplossingen die ze verzint, zijn vaak meer dan briljant. Met haar 'ja maar, mama... ' praat ze me regelmatig klem, waardoor ik -heel zwak- terugval op: 'Zo doen we het gewoon (niet)'. Ik ga haar taalvondsten en kinderlogica bijhouden. Leuk voor later, die peuterwijsheid.
vrijdag 14 oktober 2011
woensdag 12 oktober 2011
Zussen
De meiden spelen steeds beter en leuker met elkaar samen. Dat is een prettige ontwikkeling. En een genot om te zien. Hoe ze opgaan in hun gezamenlijke spel. Samen de boel op stelten zetten. Hoe gekker op beter. Ze begrijpen elkaar zonder woorden. Hartverwarmend liefdevol. Een goede zussenmatch!
maandag 21 maart 2011
Au-buik
Vlak voor we naar Centerparks gingen kreeg Isis buikgriep. Buikpijn en overgeven. Die ervaring heeft er flink ingehakt bij haar. Voortdurend het gevoel dat ze moest spugen en een aanhoudende buikpijn. We hebben wekenlang met emmertjes rondgelopen omdat ze dacht dat ze moest spugen en dagelijks klaagde ze over een 'au-buik'. Bezoekjes aan de huisarts leverden niets op. Ondertussen zagen wij onze vrolijke peuter veranderen in een bleek, teneergeslagen meisje. Ze at niet, ze wilde niets, niets was leuk. Ze was kortaf, snel overstuurde en vooral moe, heel erg moe. Het liefste zat ze met haar Pluis en duim in haar mond tv te kijken. Wij kregen er zelf ook buikpijn van. Van ongerustheid.
We kregen een verwijzing naar de kinderarts, met het advies om een twee-sporen-beleid te volgen: zowel medisch als psychisch. Misschien was de buikpijn psychosomatisch. Stress? Een manier van aandacht krijgen? Iets wat wij zelf ook bedacht hadden. Ook de kinderarts kon medisch niets vinden en was het advies van de huisarts eens. We kregen een verwijzing naar een kinderpsycholoog en maakten een afspraak.
En toen, zonder een kinderpsycholoog gezien te hebben, begon Isis ineens op te knappen. Of het nou de peutermelk was in plaats van gewone melk, of de laxeerzetpil toen ze verstopt zat. Het klagen over de au-buik werd minder en de echte Isis begon heel voorzichtig weer zichtbaar te worden. Ze kreeg weer kleur in haar gezicht, begon weer te eten, te spelen. En het allermooiste: ze lachte weer.
Op de avond voor de afspraak met de kinderpsycholoog vroegen Lief en ik ons af waarom we eigenlijk naar de psycholoog gingen. Toch zijn we gegaan, omdat we van mening zijn dat we een prachtig, mooi en vooral gevoelig meisje hebben. Emotioneel verder vooruit dan ze zelf kan bevatten. Gevoelig voor de sociale omgeving. Gevoelig voor de kracht van haar pittige zusje. Gevoelig voor de verschillende opvattingen over de opvoeding van Lief en mij. Een heel bijzonder meisje dat het beste verdient.
Lief en ik willen haar de begeleiding bieden die het beste bij haar past. Daar hebben we wat hulp bij nodig. Een steuntje in de rug. Zoals je in je werk ook professionals inschakelt om het beste resultaat te bereiken. Waarom dan niet bij de opvoeding? Aanstaande woensdag hebben we de vervolgafspraak, met het hele gezin. Het is een avontuur wat we samen aangaan, met z'n vieren. Het gaat ons meer begrip brengen voor elkaar, de band versterken en de onderlinge betrokkenheid vergroten. Prachtig. Ik heb er zin in!
zondag 19 december 2010
Herinneringen aan de sneeuw
Onze baby is sinds 7 december geen baby meer. Onze baby is een dreumes. Een dreumes met alles erop en eraan. Een heus mensje. Met een eigen karakter en een eigen wil. Die, die, die. Al wijzend met dat kleine vingertje. Als ze iets wil, laat ze het duidelijk merken. Als iets niet gelijk de eerste keer lukt ook. Ze laat zich niet imponeren door haar grote zus. Het is eerder andersom. Een echte meid. Slaan, krabben en bijten. En gillen. Hoog en hard. Meestal van plezier, soms van frustratie omdat ze meer wil dan ze kan.
Ze is al lang niet meer zo afhankelijk. Met 6 maanden tijgerde ze. Met 7 maanden kroop. Met 8 maanden stond ze. Met 9 maanden zette ze haar eerste stapjes. Met 10 maanden liep ze rond de tafel. Met 11 maanden stak ze van de tafel over naar de bank. En nu, met 12 maanden, loopt ze los door de kamer. Ze lacht, daagt uit, maakt grapjes, speelt, eet, geniet.
Het gaat geweldig met onze kleine meid. Maar, o, wat hebben we ons de eerste drie maanden zorgen gemaakt. Huilen was gillen. Ze at niet. Bij het zien van borst of fles raakte ze in paniek. Ze was bleek en koud. Poepen deed ze amper. Slapen alleen als ze ingebakerd was, maar eigenlijk ook niet. De dagen en nachten waren lang en wanhopig. Het gegil ging door merg en been. We zagen ons 'bulletje' (4600g bij de geboorte) veranderen in een ellendig vogeltje. Gevangen door de sneeuw kon ik geen kant op. Ik, een voortdurende huilende baby en een ongeduldige dreumes tussen vier muren. Geen succesformule.
Via het consultatiebureau naar de huisarts naar de kinderarts. Medisch leek er niets aan de hand. En dan? De 'redding' kwam van drie kanten. Ongevraagd, maar welkom advies, van een medium. Ze vertelde dat de wieg naast ons bed op een aardstraal stond. Liva heeft die nacht voor het eerst op haar eigen kamer gelegen. En sliep. Ten tweede de liefde, aandacht en geduld van mijn ouders toen ik er doorheen zat. Mijn wanhoop, mijn angst straalde over op Liva. Door even uit elkaar te gaan, kregen we beiden rust. Het deed ons goed. Ze sliep en at. Ik sliep en ontspande. Kleine slokjes, kleine stapjes vooruit.
Ten slotte de osteopaat. Alsof het zo bedoeld was konden we dezelfde dag terecht. Vastzittende nekwervels en een potdicht middenrif. Waarschijnlijk het gevolg van mijn paniek tijdens de bevalling en de enorme kracht die op het hoofdje heeft gestaan tijdens de uitdrijffase. Tijdens die eerste behandeling zag ik mijn gespannen baby langzaam ontspannen. Alsof ze ontdooide. Aan het einde van de behandeling sliep ze zoals ze nog niet geslapen had. Ze huilde veel minder en poepte zoals ze nog nooit gepoept had. En voor het eerst een lachje. Met dat ene lachje brak de zon door.
Terwijl ik dit schrijf (zondagochtend, 09.00 uur), ligt Liva nog heerlijk te slapen. Ik kijk naar buiten en zie een tuin vol sneeuw. Een jaar geleden vervloekte ik die sneeuw. Het hield me gevangen in mijn huis, in mijn hoofd, in de wanhoop. Nu zie ik prachtige, geweldige, mooie, vonkelwitte sneeuw. Sneeuw om straks samen met mijn twee prachtige meiden heerlijk in te spelen. Liva is 1 jaar. Hoera!
Ze is al lang niet meer zo afhankelijk. Met 6 maanden tijgerde ze. Met 7 maanden kroop. Met 8 maanden stond ze. Met 9 maanden zette ze haar eerste stapjes. Met 10 maanden liep ze rond de tafel. Met 11 maanden stak ze van de tafel over naar de bank. En nu, met 12 maanden, loopt ze los door de kamer. Ze lacht, daagt uit, maakt grapjes, speelt, eet, geniet.
Het gaat geweldig met onze kleine meid. Maar, o, wat hebben we ons de eerste drie maanden zorgen gemaakt. Huilen was gillen. Ze at niet. Bij het zien van borst of fles raakte ze in paniek. Ze was bleek en koud. Poepen deed ze amper. Slapen alleen als ze ingebakerd was, maar eigenlijk ook niet. De dagen en nachten waren lang en wanhopig. Het gegil ging door merg en been. We zagen ons 'bulletje' (4600g bij de geboorte) veranderen in een ellendig vogeltje. Gevangen door de sneeuw kon ik geen kant op. Ik, een voortdurende huilende baby en een ongeduldige dreumes tussen vier muren. Geen succesformule.
Via het consultatiebureau naar de huisarts naar de kinderarts. Medisch leek er niets aan de hand. En dan? De 'redding' kwam van drie kanten. Ongevraagd, maar welkom advies, van een medium. Ze vertelde dat de wieg naast ons bed op een aardstraal stond. Liva heeft die nacht voor het eerst op haar eigen kamer gelegen. En sliep. Ten tweede de liefde, aandacht en geduld van mijn ouders toen ik er doorheen zat. Mijn wanhoop, mijn angst straalde over op Liva. Door even uit elkaar te gaan, kregen we beiden rust. Het deed ons goed. Ze sliep en at. Ik sliep en ontspande. Kleine slokjes, kleine stapjes vooruit.
Ten slotte de osteopaat. Alsof het zo bedoeld was konden we dezelfde dag terecht. Vastzittende nekwervels en een potdicht middenrif. Waarschijnlijk het gevolg van mijn paniek tijdens de bevalling en de enorme kracht die op het hoofdje heeft gestaan tijdens de uitdrijffase. Tijdens die eerste behandeling zag ik mijn gespannen baby langzaam ontspannen. Alsof ze ontdooide. Aan het einde van de behandeling sliep ze zoals ze nog niet geslapen had. Ze huilde veel minder en poepte zoals ze nog nooit gepoept had. En voor het eerst een lachje. Met dat ene lachje brak de zon door.
Terwijl ik dit schrijf (zondagochtend, 09.00 uur), ligt Liva nog heerlijk te slapen. Ik kijk naar buiten en zie een tuin vol sneeuw. Een jaar geleden vervloekte ik die sneeuw. Het hield me gevangen in mijn huis, in mijn hoofd, in de wanhoop. Nu zie ik prachtige, geweldige, mooie, vonkelwitte sneeuw. Sneeuw om straks samen met mijn twee prachtige meiden heerlijk in te spelen. Liva is 1 jaar. Hoera!
dinsdag 7 december 2010
Bijna een jaar geleden
Een jaar geleden, over 40 minuten, begon de bevalling. Een jaar geleden, over ruim 4 uur, werd ze geboren. Onze prachtige tweede dochter. Een jaar geleden alweer...
Wat zag ik op tegen de bevalling. De bevalling van Isis was heftig, hoewel ik dat de eerste weken na de bevalling totaal niet vond. Pas na een paar weken begonnen de nachtmerries. Ik beleefde de bevalling keer op keer. Ik had er nachtmerries over. Het heeft maanden geduurd voor ik de beelden van de bevalling kwijt was en rustig sliep.
De heftigheid van de weeën 'right from the start'. Het gebrek aan rust en adempauze. Soms maar 30s tot de volgende wee. De teleurstelling toen de verloskundige kwam en ik nog maar 1cm ontsluiting bleek te hebben. De weg naar het ziekenhuis in Leiderdorp voor pijnbestrijding. Iedere hobbel een nieuwe wee. De CTG die het hartje niet kon vinden. Geen pijnbestrijding omdat ik inmiddels 7cm ontsluiting had. Kramp in mijn heupen tijdens het persen, omdat ik mijn benen op moest trekken. Persen zonder resultaat. De 'beul' die met haar volle gewicht op mijn buik hing. De verdoving. De knip. En dan eindelijk de verlossing. Een te korte navelstreng waardoor ze niet op mijn borst gelegd kon worden. De verloskundige die de navelstreng zelf wilde doorknippen en ik dat nog net kon voorkomen omdat ik wilde dat Lief het deed. Daar was Isis.
Toen de bevalling op 7 december om 01.30 uur begon en ik binnen korte tijd ik de ene na de andere wee kreeg, raakte ik in paniek. Niet weer een weeën storm. Alsjeblieft. Wel dus. Vanaf 02.00 uur was het al gemeen serieus en belde Lief zijn zus met het verzoek om Isis te komen halen. Lief stelde om 03.30 uur voor om de verloskundige te bellen. Dat wilde ik niet. Weer de teleurstelling dat ik, ondanks de heftigheid van de weeën, slechts een paar centimeter ontsluiting zou hebben kon ik niet aan. Nog even wachten. Tot ik het niet meer hield. Uiteindelijk hebben we om 04.00 uur gebeld. De verloskundige was er om 04.30 uur.
Ik was zo bang dat ik weer slechts 1 of 2cm ontsluiting zou hebben. Het is 'iets meer', zei ze. Hoeveel meer is iets? Ik had al 7cm! Toen de vraag: ziekenhuis of thuis. Na de ervaring van de vorige keer wilde Lief graag naar het ziekenhuis en ik had ingestemd. Maar om nou met 7cm in de auto te stappen en naar Leiderdorp te rijden, met de wetenschap dat de rit me vorig keer 4cm had opgeleverd. Mwah. De verloskundige gaf aan dat, als we het heel graag wilden, het kon. Maar dan zou ze wel met ons meerijden. Maar eigenlijk raadde ze het af. Anders gezegd: de kans dat we het ziekenhuis niet zouden halen was groot. We bleven thuis.
Om 04.55u diende de eerste perswee zich aan. Opnieuw paniek. De herinnering aan de kramp in mijn heupen en het persen zonder resultaat. Deze keer een ander soort perswee. Veel heftiger. Pijnlijker. Deze keer hoefde ik mijn benen gelukkig niet op te trekken, dus geen kramp. Dat stelde me gerust, waardoor ik me op de weeën kon concentreren. Na drie persweeën was er al een hoofd zichtbaar. En toen pijn. Heel veel pijn. Het zetten van het hoofdje had ik de vorige keer niet gevoeld dankzij de prik. Nu wel. Die pijn haalde zo'n oerkracht in me naar boven dat ik bij de vierde perswee Liva bijna op de wereld heb gezet. Dat kind moest en zou eruit. Zo snel mogelijk.
Ik heb het samen met Lief gedaan. Hij heeft het laatste restje baby naar buiten mogen trekken. Ik weet nog dag ik een paar keer heb gezegd: " Daar is ze al, het is voorbij. Het is voorbij!" Die euforie dat het voorbij was, was op dat moment groter dan "Wat is ze mooi". Wat was ik opgelucht. En zo snel! Deze keer was de navelstreng wel lang genoeg, dus geen haast. De verloskundige liet mij de navelstreng zelf voelen. De draad die mij met mijn kindje verbond. Mijn kloppende hart. Pas daarna werd hij, in alle rust, door Lief doorgeknipt. En daar lag ze, op mijn buik. Ons tweede wondertje.
Geboren op 7 december 2009, om 05.07 uur: Liva.
Wat zag ik op tegen de bevalling. De bevalling van Isis was heftig, hoewel ik dat de eerste weken na de bevalling totaal niet vond. Pas na een paar weken begonnen de nachtmerries. Ik beleefde de bevalling keer op keer. Ik had er nachtmerries over. Het heeft maanden geduurd voor ik de beelden van de bevalling kwijt was en rustig sliep.
De heftigheid van de weeën 'right from the start'. Het gebrek aan rust en adempauze. Soms maar 30s tot de volgende wee. De teleurstelling toen de verloskundige kwam en ik nog maar 1cm ontsluiting bleek te hebben. De weg naar het ziekenhuis in Leiderdorp voor pijnbestrijding. Iedere hobbel een nieuwe wee. De CTG die het hartje niet kon vinden. Geen pijnbestrijding omdat ik inmiddels 7cm ontsluiting had. Kramp in mijn heupen tijdens het persen, omdat ik mijn benen op moest trekken. Persen zonder resultaat. De 'beul' die met haar volle gewicht op mijn buik hing. De verdoving. De knip. En dan eindelijk de verlossing. Een te korte navelstreng waardoor ze niet op mijn borst gelegd kon worden. De verloskundige die de navelstreng zelf wilde doorknippen en ik dat nog net kon voorkomen omdat ik wilde dat Lief het deed. Daar was Isis.
Toen de bevalling op 7 december om 01.30 uur begon en ik binnen korte tijd ik de ene na de andere wee kreeg, raakte ik in paniek. Niet weer een weeën storm. Alsjeblieft. Wel dus. Vanaf 02.00 uur was het al gemeen serieus en belde Lief zijn zus met het verzoek om Isis te komen halen. Lief stelde om 03.30 uur voor om de verloskundige te bellen. Dat wilde ik niet. Weer de teleurstelling dat ik, ondanks de heftigheid van de weeën, slechts een paar centimeter ontsluiting zou hebben kon ik niet aan. Nog even wachten. Tot ik het niet meer hield. Uiteindelijk hebben we om 04.00 uur gebeld. De verloskundige was er om 04.30 uur.
Ik was zo bang dat ik weer slechts 1 of 2cm ontsluiting zou hebben. Het is 'iets meer', zei ze. Hoeveel meer is iets? Ik had al 7cm! Toen de vraag: ziekenhuis of thuis. Na de ervaring van de vorige keer wilde Lief graag naar het ziekenhuis en ik had ingestemd. Maar om nou met 7cm in de auto te stappen en naar Leiderdorp te rijden, met de wetenschap dat de rit me vorig keer 4cm had opgeleverd. Mwah. De verloskundige gaf aan dat, als we het heel graag wilden, het kon. Maar dan zou ze wel met ons meerijden. Maar eigenlijk raadde ze het af. Anders gezegd: de kans dat we het ziekenhuis niet zouden halen was groot. We bleven thuis.
Om 04.55u diende de eerste perswee zich aan. Opnieuw paniek. De herinnering aan de kramp in mijn heupen en het persen zonder resultaat. Deze keer een ander soort perswee. Veel heftiger. Pijnlijker. Deze keer hoefde ik mijn benen gelukkig niet op te trekken, dus geen kramp. Dat stelde me gerust, waardoor ik me op de weeën kon concentreren. Na drie persweeën was er al een hoofd zichtbaar. En toen pijn. Heel veel pijn. Het zetten van het hoofdje had ik de vorige keer niet gevoeld dankzij de prik. Nu wel. Die pijn haalde zo'n oerkracht in me naar boven dat ik bij de vierde perswee Liva bijna op de wereld heb gezet. Dat kind moest en zou eruit. Zo snel mogelijk.
Ik heb het samen met Lief gedaan. Hij heeft het laatste restje baby naar buiten mogen trekken. Ik weet nog dag ik een paar keer heb gezegd: " Daar is ze al, het is voorbij. Het is voorbij!" Die euforie dat het voorbij was, was op dat moment groter dan "Wat is ze mooi". Wat was ik opgelucht. En zo snel! Deze keer was de navelstreng wel lang genoeg, dus geen haast. De verloskundige liet mij de navelstreng zelf voelen. De draad die mij met mijn kindje verbond. Mijn kloppende hart. Pas daarna werd hij, in alle rust, door Lief doorgeknipt. En daar lag ze, op mijn buik. Ons tweede wondertje.
Geboren op 7 december 2009, om 05.07 uur: Liva.
zondag 14 november 2010
Dag Gele Pluis...
Het was liefde op het eerste gezicht. Isis zag Grijze Pluis en was verkocht. Grijze Pluis werd haar steun en toeverlaat. En vooral haar slaapmaatje. Uit angst dat we Grijze Pluis zouden verliezen, kochten we nog een aantal Grijze Pluizen. Grijze Pluis was overal: in bed, in de auto, bij oma, bij opa & oma. Grijze Pluis stond zelfs op het op maat getekende geboortekaartje van Liva.
Behalve op het kinderdagverblijf. Daar was Gele Pluis. Gele Pluis woonde op het kdv en ging alleen mee naar huis als hij heel nodig in bad moest. Wat er gebeurd is weten we niet, maar op een dag werd Grijze Pluis ingeruild voor Gele Pluis. Grijze Pluis mocht nog wel in haar bed liggen, maar ook dat was sinds een maand of twee voorbij. Een pijnlijk moment voor de gehele Grijze Pluizen Familie. De Grijze Pluizen werden verbannen naar de grote stapel knuffels in de hoek van de kamer.
Nu was het Gele Pluis die overal mee naartoe moest. Omdat wij van deze knuffel maar een exemplaar hadden, hielden we ons hart vast. Je hoort wel eens verhalen van kindjes die hun knuffel verliezen en weken lang ontroostbaar zijn. Stel je voor dat we Gele Pluis verliezen, wat dan? Nou. Daar zijn we achtergekomen. Afgelopen zaterdag zijn we ergens tussen de Hoogvliet en de Media Markt Gele Pluis kwijtgeraakt. We hebben het parcours verschillende keren opnieuw afgelegd, op zoek naar het tot op de vezel afgeknuffelde konijntje. Nergens Gele Pluis. Ik bereidde me voor op het grote drama dat ons te wachten stond. Haar eerste grote verlies. Een ontroostbaar meisje. Het grote schuldgevoel.
In de eerste minuten in de auto terug naar huis was Isis intens verdrietig. In een poging om haar te troosten, mocht ze Bruine Pluis (de knuffel van Liva) lenen. Tot mijn grote verbazing kalmeerde ze en nog geen minuut later had ik weer een vrolijk meisje achter in de auto. De klap komt nog, dacht ik. Straks, als ze moet gaan slapen. Maar ook toen bleef het grote drama uit. Tevreden sloot zij haar oude liefde Grijze Pluis in haar armen en viel zij rustig in slaap. Geen gebroken hartje. Geen hysterische peuter. Wel een oude liefde die weer opgebloeid is. Isis en haar vijf Grijze Pluizen zijn weer een stel.
Enige die om Gele Pluis lijkt te rouwen, ben ik. Met het verlies van Gele Pluis is er een stukje baby verloren. Ik had Gele Pluis zo graag willen bewaren. Zodat Isis, als ze volwassen is, een tastbaar stukje herinnering aan de eerste jaren van haar leven in handen heeft. Dag Gele Pluis. Waar je dan ook bent. Ik ben je dankbaar. Isis en jij hebben samen gelachen en gehuild. Je bood haar de steun en de veiligheid die ze nodig had. Bedankt.
Behalve op het kinderdagverblijf. Daar was Gele Pluis. Gele Pluis woonde op het kdv en ging alleen mee naar huis als hij heel nodig in bad moest. Wat er gebeurd is weten we niet, maar op een dag werd Grijze Pluis ingeruild voor Gele Pluis. Grijze Pluis mocht nog wel in haar bed liggen, maar ook dat was sinds een maand of twee voorbij. Een pijnlijk moment voor de gehele Grijze Pluizen Familie. De Grijze Pluizen werden verbannen naar de grote stapel knuffels in de hoek van de kamer.
Nu was het Gele Pluis die overal mee naartoe moest. Omdat wij van deze knuffel maar een exemplaar hadden, hielden we ons hart vast. Je hoort wel eens verhalen van kindjes die hun knuffel verliezen en weken lang ontroostbaar zijn. Stel je voor dat we Gele Pluis verliezen, wat dan? Nou. Daar zijn we achtergekomen. Afgelopen zaterdag zijn we ergens tussen de Hoogvliet en de Media Markt Gele Pluis kwijtgeraakt. We hebben het parcours verschillende keren opnieuw afgelegd, op zoek naar het tot op de vezel afgeknuffelde konijntje. Nergens Gele Pluis. Ik bereidde me voor op het grote drama dat ons te wachten stond. Haar eerste grote verlies. Een ontroostbaar meisje. Het grote schuldgevoel.
In de eerste minuten in de auto terug naar huis was Isis intens verdrietig. In een poging om haar te troosten, mocht ze Bruine Pluis (de knuffel van Liva) lenen. Tot mijn grote verbazing kalmeerde ze en nog geen minuut later had ik weer een vrolijk meisje achter in de auto. De klap komt nog, dacht ik. Straks, als ze moet gaan slapen. Maar ook toen bleef het grote drama uit. Tevreden sloot zij haar oude liefde Grijze Pluis in haar armen en viel zij rustig in slaap. Geen gebroken hartje. Geen hysterische peuter. Wel een oude liefde die weer opgebloeid is. Isis en haar vijf Grijze Pluizen zijn weer een stel.
Enige die om Gele Pluis lijkt te rouwen, ben ik. Met het verlies van Gele Pluis is er een stukje baby verloren. Ik had Gele Pluis zo graag willen bewaren. Zodat Isis, als ze volwassen is, een tastbaar stukje herinnering aan de eerste jaren van haar leven in handen heeft. Dag Gele Pluis. Waar je dan ook bent. Ik ben je dankbaar. Isis en jij hebben samen gelachen en gehuild. Je bood haar de steun en de veiligheid die ze nodig had. Bedankt.
Keukenprinsesje
 |
| We maken het onszelf makkelijk |
 |
| Eigenlijk het leukste van muffins bakken |
 |
| Alle cupjes vullen. Overal evenveel in. |
 |
| Versieren |
 |
| Opperste concentratie |
 |
| He, ze groeien! |
 |
| Het resultaat |
 |
| En nu, proeven! |
 |
| Smullen maar! |
Beesteboel
Omdat ik bezig was met 'potjetraining' van Isis, kreeg Liva de kans om het hooi van de konijnen door de kamer te verspreiden. En om los te gaan staan. Just a regular day :)
Abonneren op:
Posts (Atom)