Herinneringen aan de sneeuw

Onze baby is sinds 7 december geen baby meer. Onze baby is een dreumes. Een dreumes met alles erop en eraan. Een heus mensje. Met een eigen karakter en een eigen wil. Die, die, die. Al wijzend met dat kleine vingertje. Als ze iets wil, laat ze het duidelijk merken. Als iets niet gelijk de eerste keer lukt ook. Ze laat zich niet imponeren door haar grote zus. Het is eerder andersom. Een echte meid. Slaan, krabben en bijten. En gillen. Hoog en hard. Meestal van plezier, soms van frustratie omdat ze meer wil dan ze kan.

Ze is al lang niet meer zo afhankelijk. Met 6 maanden tijgerde ze. Met 7 maanden kroop. Met 8 maanden stond ze. Met 9 maanden zette ze haar eerste stapjes. Met 10 maanden liep ze rond de tafel. Met 11 maanden stak ze van de tafel over naar de bank. En nu, met 12 maanden, loopt ze los door de kamer. Ze lacht, daagt uit, maakt grapjes, speelt, eet, geniet.

Het gaat geweldig met onze kleine meid. Maar, o, wat hebben we ons de eerste drie maanden zorgen gemaakt. Huilen was gillen. Ze at niet. Bij het zien van borst of fles raakte ze in paniek. Ze was bleek en koud. Poepen deed ze amper. Slapen alleen als ze ingebakerd was, maar eigenlijk ook niet. De dagen en nachten waren lang en wanhopig. Het gegil ging door merg en been. We zagen ons 'bulletje' (4600g bij de geboorte) veranderen in een ellendig vogeltje. Gevangen door de sneeuw kon ik geen kant op. Ik, een voortdurende huilende baby en een ongeduldige dreumes tussen vier muren. Geen succesformule.

Via het consultatiebureau naar de huisarts naar de kinderarts. Medisch leek er niets aan de hand. En dan?  De 'redding' kwam van drie kanten. Ongevraagd, maar welkom advies, van een medium. Ze vertelde dat de wieg naast ons bed op een aardstraal stond. Liva heeft die nacht voor het eerst op haar eigen kamer gelegen. En sliep. Ten tweede de liefde, aandacht en geduld van mijn ouders toen ik er doorheen zat. Mijn wanhoop, mijn angst straalde over op Liva. Door even uit elkaar te gaan, kregen we beiden rust. Het deed ons goed. Ze sliep en at. Ik sliep en ontspande. Kleine slokjes, kleine stapjes vooruit.

Ten slotte de osteopaat. Alsof het zo bedoeld was konden we dezelfde dag terecht. Vastzittende nekwervels en een potdicht middenrif. Waarschijnlijk het gevolg van mijn paniek tijdens de bevalling en de enorme kracht die op het hoofdje heeft gestaan tijdens de uitdrijffase. Tijdens die eerste behandeling zag ik mijn gespannen baby langzaam ontspannen. Alsof ze ontdooide. Aan het einde van de behandeling sliep ze zoals ze nog niet geslapen had. Ze huilde veel minder en poepte zoals ze nog nooit gepoept had. En voor het eerst een lachje. Met dat ene lachje brak de zon door.

Terwijl ik dit schrijf (zondagochtend, 09.00 uur), ligt Liva nog heerlijk te slapen. Ik kijk naar buiten en zie een tuin vol sneeuw. Een jaar geleden vervloekte ik die sneeuw. Het hield me gevangen in mijn huis, in mijn hoofd, in de wanhoop. Nu zie ik prachtige, geweldige, mooie, vonkelwitte sneeuw. Sneeuw om straks samen met mijn twee prachtige meiden heerlijk in te spelen. Liva is 1 jaar. Hoera!