Een jaar geleden, over 40 minuten, begon de bevalling. Een jaar geleden, over ruim 4 uur, werd ze geboren. Onze prachtige tweede dochter. Een jaar geleden alweer...
Wat zag ik op tegen de bevalling. De bevalling van Isis was heftig, hoewel ik dat de eerste weken na de bevalling totaal niet vond. Pas na een paar weken begonnen de nachtmerries. Ik beleefde de bevalling keer op keer. Ik had er nachtmerries over. Het heeft maanden geduurd voor ik de beelden van de bevalling kwijt was en rustig sliep.
De heftigheid van de weeën 'right from the start'. Het gebrek aan rust en adempauze. Soms maar 30s tot de volgende wee. De teleurstelling toen de verloskundige kwam en ik nog maar 1cm ontsluiting bleek te hebben. De weg naar het ziekenhuis in Leiderdorp voor pijnbestrijding. Iedere hobbel een nieuwe wee. De CTG die het hartje niet kon vinden. Geen pijnbestrijding omdat ik inmiddels 7cm ontsluiting had. Kramp in mijn heupen tijdens het persen, omdat ik mijn benen op moest trekken. Persen zonder resultaat. De 'beul' die met haar volle gewicht op mijn buik hing. De verdoving. De knip. En dan eindelijk de verlossing. Een te korte navelstreng waardoor ze niet op mijn borst gelegd kon worden. De verloskundige die de navelstreng zelf wilde doorknippen en ik dat nog net kon voorkomen omdat ik wilde dat Lief het deed. Daar was Isis.
Toen de bevalling op 7 december om 01.30 uur begon en ik binnen korte tijd ik de ene na de andere wee kreeg, raakte ik in paniek. Niet weer een weeën storm. Alsjeblieft. Wel dus. Vanaf 02.00 uur was het al gemeen serieus en belde Lief zijn zus met het verzoek om Isis te komen halen. Lief stelde om 03.30 uur voor om de verloskundige te bellen. Dat wilde ik niet. Weer de teleurstelling dat ik, ondanks de heftigheid van de weeën, slechts een paar centimeter ontsluiting zou hebben kon ik niet aan. Nog even wachten. Tot ik het niet meer hield. Uiteindelijk hebben we om 04.00 uur gebeld. De verloskundige was er om 04.30 uur.
Ik was zo bang dat ik weer slechts 1 of 2cm ontsluiting zou hebben. Het is 'iets meer', zei ze. Hoeveel meer is iets? Ik had al 7cm! Toen de vraag: ziekenhuis of thuis. Na de ervaring van de vorige keer wilde Lief graag naar het ziekenhuis en ik had ingestemd. Maar om nou met 7cm in de auto te stappen en naar Leiderdorp te rijden, met de wetenschap dat de rit me vorig keer 4cm had opgeleverd. Mwah. De verloskundige gaf aan dat, als we het heel graag wilden, het kon. Maar dan zou ze wel met ons meerijden. Maar eigenlijk raadde ze het af. Anders gezegd: de kans dat we het ziekenhuis niet zouden halen was groot. We bleven thuis.
Om 04.55u diende de eerste perswee zich aan. Opnieuw paniek. De herinnering aan de kramp in mijn heupen en het persen zonder resultaat. Deze keer een ander soort perswee. Veel heftiger. Pijnlijker. Deze keer hoefde ik mijn benen gelukkig niet op te trekken, dus geen kramp. Dat stelde me gerust, waardoor ik me op de weeën kon concentreren. Na drie persweeën was er al een hoofd zichtbaar. En toen pijn. Heel veel pijn. Het zetten van het hoofdje had ik de vorige keer niet gevoeld dankzij de prik. Nu wel. Die pijn haalde zo'n oerkracht in me naar boven dat ik bij de vierde perswee Liva bijna op de wereld heb gezet. Dat kind moest en zou eruit. Zo snel mogelijk.
Ik heb het samen met Lief gedaan. Hij heeft het laatste restje baby naar buiten mogen trekken. Ik weet nog dag ik een paar keer heb gezegd: " Daar is ze al, het is voorbij. Het is voorbij!" Die euforie dat het voorbij was, was op dat moment groter dan "Wat is ze mooi". Wat was ik opgelucht. En zo snel! Deze keer was de navelstreng wel lang genoeg, dus geen haast. De verloskundige liet mij de navelstreng zelf voelen. De draad die mij met mijn kindje verbond. Mijn kloppende hart. Pas daarna werd hij, in alle rust, door Lief doorgeknipt. En daar lag ze, op mijn buik. Ons tweede wondertje.
Geboren op 7 december 2009, om 05.07 uur: Liva.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten