Vlak voor we naar Centerparks gingen kreeg Isis buikgriep. Buikpijn en overgeven. Die ervaring heeft er flink ingehakt bij haar. Voortdurend het gevoel dat ze moest spugen en een aanhoudende buikpijn. We hebben wekenlang met emmertjes rondgelopen omdat ze dacht dat ze moest spugen en dagelijks klaagde ze over een 'au-buik'. Bezoekjes aan de huisarts leverden niets op. Ondertussen zagen wij onze vrolijke peuter veranderen in een bleek, teneergeslagen meisje. Ze at niet, ze wilde niets, niets was leuk. Ze was kortaf, snel overstuurde en vooral moe, heel erg moe. Het liefste zat ze met haar Pluis en duim in haar mond tv te kijken. Wij kregen er zelf ook buikpijn van. Van ongerustheid.
We kregen een verwijzing naar de kinderarts, met het advies om een twee-sporen-beleid te volgen: zowel medisch als psychisch. Misschien was de buikpijn psychosomatisch. Stress? Een manier van aandacht krijgen? Iets wat wij zelf ook bedacht hadden. Ook de kinderarts kon medisch niets vinden en was het advies van de huisarts eens. We kregen een verwijzing naar een kinderpsycholoog en maakten een afspraak.
En toen, zonder een kinderpsycholoog gezien te hebben, begon Isis ineens op te knappen. Of het nou de peutermelk was in plaats van gewone melk, of de laxeerzetpil toen ze verstopt zat. Het klagen over de au-buik werd minder en de echte Isis begon heel voorzichtig weer zichtbaar te worden. Ze kreeg weer kleur in haar gezicht, begon weer te eten, te spelen. En het allermooiste: ze lachte weer.
Op de avond voor de afspraak met de kinderpsycholoog vroegen Lief en ik ons af waarom we eigenlijk naar de psycholoog gingen. Toch zijn we gegaan, omdat we van mening zijn dat we een prachtig, mooi en vooral gevoelig meisje hebben. Emotioneel verder vooruit dan ze zelf kan bevatten. Gevoelig voor de sociale omgeving. Gevoelig voor de kracht van haar pittige zusje. Gevoelig voor de verschillende opvattingen over de opvoeding van Lief en mij. Een heel bijzonder meisje dat het beste verdient.
Lief en ik willen haar de begeleiding bieden die het beste bij haar past. Daar hebben we wat hulp bij nodig. Een steuntje in de rug. Zoals je in je werk ook professionals inschakelt om het beste resultaat te bereiken. Waarom dan niet bij de opvoeding? Aanstaande woensdag hebben we de vervolgafspraak, met het hele gezin. Het is een avontuur wat we samen aangaan, met z'n vieren. Het gaat ons meer begrip brengen voor elkaar, de band versterken en de onderlinge betrokkenheid vergroten. Prachtig. Ik heb er zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten