zondag 19 december 2010
Herinneringen aan de sneeuw
Onze baby is sinds 7 december geen baby meer. Onze baby is een dreumes. Een dreumes met alles erop en eraan. Een heus mensje. Met een eigen karakter en een eigen wil. Die, die, die. Al wijzend met dat kleine vingertje. Als ze iets wil, laat ze het duidelijk merken. Als iets niet gelijk de eerste keer lukt ook. Ze laat zich niet imponeren door haar grote zus. Het is eerder andersom. Een echte meid. Slaan, krabben en bijten. En gillen. Hoog en hard. Meestal van plezier, soms van frustratie omdat ze meer wil dan ze kan.
Ze is al lang niet meer zo afhankelijk. Met 6 maanden tijgerde ze. Met 7 maanden kroop. Met 8 maanden stond ze. Met 9 maanden zette ze haar eerste stapjes. Met 10 maanden liep ze rond de tafel. Met 11 maanden stak ze van de tafel over naar de bank. En nu, met 12 maanden, loopt ze los door de kamer. Ze lacht, daagt uit, maakt grapjes, speelt, eet, geniet.
Het gaat geweldig met onze kleine meid. Maar, o, wat hebben we ons de eerste drie maanden zorgen gemaakt. Huilen was gillen. Ze at niet. Bij het zien van borst of fles raakte ze in paniek. Ze was bleek en koud. Poepen deed ze amper. Slapen alleen als ze ingebakerd was, maar eigenlijk ook niet. De dagen en nachten waren lang en wanhopig. Het gegil ging door merg en been. We zagen ons 'bulletje' (4600g bij de geboorte) veranderen in een ellendig vogeltje. Gevangen door de sneeuw kon ik geen kant op. Ik, een voortdurende huilende baby en een ongeduldige dreumes tussen vier muren. Geen succesformule.
Via het consultatiebureau naar de huisarts naar de kinderarts. Medisch leek er niets aan de hand. En dan? De 'redding' kwam van drie kanten. Ongevraagd, maar welkom advies, van een medium. Ze vertelde dat de wieg naast ons bed op een aardstraal stond. Liva heeft die nacht voor het eerst op haar eigen kamer gelegen. En sliep. Ten tweede de liefde, aandacht en geduld van mijn ouders toen ik er doorheen zat. Mijn wanhoop, mijn angst straalde over op Liva. Door even uit elkaar te gaan, kregen we beiden rust. Het deed ons goed. Ze sliep en at. Ik sliep en ontspande. Kleine slokjes, kleine stapjes vooruit.
Ten slotte de osteopaat. Alsof het zo bedoeld was konden we dezelfde dag terecht. Vastzittende nekwervels en een potdicht middenrif. Waarschijnlijk het gevolg van mijn paniek tijdens de bevalling en de enorme kracht die op het hoofdje heeft gestaan tijdens de uitdrijffase. Tijdens die eerste behandeling zag ik mijn gespannen baby langzaam ontspannen. Alsof ze ontdooide. Aan het einde van de behandeling sliep ze zoals ze nog niet geslapen had. Ze huilde veel minder en poepte zoals ze nog nooit gepoept had. En voor het eerst een lachje. Met dat ene lachje brak de zon door.
Terwijl ik dit schrijf (zondagochtend, 09.00 uur), ligt Liva nog heerlijk te slapen. Ik kijk naar buiten en zie een tuin vol sneeuw. Een jaar geleden vervloekte ik die sneeuw. Het hield me gevangen in mijn huis, in mijn hoofd, in de wanhoop. Nu zie ik prachtige, geweldige, mooie, vonkelwitte sneeuw. Sneeuw om straks samen met mijn twee prachtige meiden heerlijk in te spelen. Liva is 1 jaar. Hoera!
Ze is al lang niet meer zo afhankelijk. Met 6 maanden tijgerde ze. Met 7 maanden kroop. Met 8 maanden stond ze. Met 9 maanden zette ze haar eerste stapjes. Met 10 maanden liep ze rond de tafel. Met 11 maanden stak ze van de tafel over naar de bank. En nu, met 12 maanden, loopt ze los door de kamer. Ze lacht, daagt uit, maakt grapjes, speelt, eet, geniet.
Het gaat geweldig met onze kleine meid. Maar, o, wat hebben we ons de eerste drie maanden zorgen gemaakt. Huilen was gillen. Ze at niet. Bij het zien van borst of fles raakte ze in paniek. Ze was bleek en koud. Poepen deed ze amper. Slapen alleen als ze ingebakerd was, maar eigenlijk ook niet. De dagen en nachten waren lang en wanhopig. Het gegil ging door merg en been. We zagen ons 'bulletje' (4600g bij de geboorte) veranderen in een ellendig vogeltje. Gevangen door de sneeuw kon ik geen kant op. Ik, een voortdurende huilende baby en een ongeduldige dreumes tussen vier muren. Geen succesformule.
Via het consultatiebureau naar de huisarts naar de kinderarts. Medisch leek er niets aan de hand. En dan? De 'redding' kwam van drie kanten. Ongevraagd, maar welkom advies, van een medium. Ze vertelde dat de wieg naast ons bed op een aardstraal stond. Liva heeft die nacht voor het eerst op haar eigen kamer gelegen. En sliep. Ten tweede de liefde, aandacht en geduld van mijn ouders toen ik er doorheen zat. Mijn wanhoop, mijn angst straalde over op Liva. Door even uit elkaar te gaan, kregen we beiden rust. Het deed ons goed. Ze sliep en at. Ik sliep en ontspande. Kleine slokjes, kleine stapjes vooruit.
Ten slotte de osteopaat. Alsof het zo bedoeld was konden we dezelfde dag terecht. Vastzittende nekwervels en een potdicht middenrif. Waarschijnlijk het gevolg van mijn paniek tijdens de bevalling en de enorme kracht die op het hoofdje heeft gestaan tijdens de uitdrijffase. Tijdens die eerste behandeling zag ik mijn gespannen baby langzaam ontspannen. Alsof ze ontdooide. Aan het einde van de behandeling sliep ze zoals ze nog niet geslapen had. Ze huilde veel minder en poepte zoals ze nog nooit gepoept had. En voor het eerst een lachje. Met dat ene lachje brak de zon door.
Terwijl ik dit schrijf (zondagochtend, 09.00 uur), ligt Liva nog heerlijk te slapen. Ik kijk naar buiten en zie een tuin vol sneeuw. Een jaar geleden vervloekte ik die sneeuw. Het hield me gevangen in mijn huis, in mijn hoofd, in de wanhoop. Nu zie ik prachtige, geweldige, mooie, vonkelwitte sneeuw. Sneeuw om straks samen met mijn twee prachtige meiden heerlijk in te spelen. Liva is 1 jaar. Hoera!
dinsdag 7 december 2010
Bijna een jaar geleden
Een jaar geleden, over 40 minuten, begon de bevalling. Een jaar geleden, over ruim 4 uur, werd ze geboren. Onze prachtige tweede dochter. Een jaar geleden alweer...
Wat zag ik op tegen de bevalling. De bevalling van Isis was heftig, hoewel ik dat de eerste weken na de bevalling totaal niet vond. Pas na een paar weken begonnen de nachtmerries. Ik beleefde de bevalling keer op keer. Ik had er nachtmerries over. Het heeft maanden geduurd voor ik de beelden van de bevalling kwijt was en rustig sliep.
De heftigheid van de weeën 'right from the start'. Het gebrek aan rust en adempauze. Soms maar 30s tot de volgende wee. De teleurstelling toen de verloskundige kwam en ik nog maar 1cm ontsluiting bleek te hebben. De weg naar het ziekenhuis in Leiderdorp voor pijnbestrijding. Iedere hobbel een nieuwe wee. De CTG die het hartje niet kon vinden. Geen pijnbestrijding omdat ik inmiddels 7cm ontsluiting had. Kramp in mijn heupen tijdens het persen, omdat ik mijn benen op moest trekken. Persen zonder resultaat. De 'beul' die met haar volle gewicht op mijn buik hing. De verdoving. De knip. En dan eindelijk de verlossing. Een te korte navelstreng waardoor ze niet op mijn borst gelegd kon worden. De verloskundige die de navelstreng zelf wilde doorknippen en ik dat nog net kon voorkomen omdat ik wilde dat Lief het deed. Daar was Isis.
Toen de bevalling op 7 december om 01.30 uur begon en ik binnen korte tijd ik de ene na de andere wee kreeg, raakte ik in paniek. Niet weer een weeën storm. Alsjeblieft. Wel dus. Vanaf 02.00 uur was het al gemeen serieus en belde Lief zijn zus met het verzoek om Isis te komen halen. Lief stelde om 03.30 uur voor om de verloskundige te bellen. Dat wilde ik niet. Weer de teleurstelling dat ik, ondanks de heftigheid van de weeën, slechts een paar centimeter ontsluiting zou hebben kon ik niet aan. Nog even wachten. Tot ik het niet meer hield. Uiteindelijk hebben we om 04.00 uur gebeld. De verloskundige was er om 04.30 uur.
Ik was zo bang dat ik weer slechts 1 of 2cm ontsluiting zou hebben. Het is 'iets meer', zei ze. Hoeveel meer is iets? Ik had al 7cm! Toen de vraag: ziekenhuis of thuis. Na de ervaring van de vorige keer wilde Lief graag naar het ziekenhuis en ik had ingestemd. Maar om nou met 7cm in de auto te stappen en naar Leiderdorp te rijden, met de wetenschap dat de rit me vorig keer 4cm had opgeleverd. Mwah. De verloskundige gaf aan dat, als we het heel graag wilden, het kon. Maar dan zou ze wel met ons meerijden. Maar eigenlijk raadde ze het af. Anders gezegd: de kans dat we het ziekenhuis niet zouden halen was groot. We bleven thuis.
Om 04.55u diende de eerste perswee zich aan. Opnieuw paniek. De herinnering aan de kramp in mijn heupen en het persen zonder resultaat. Deze keer een ander soort perswee. Veel heftiger. Pijnlijker. Deze keer hoefde ik mijn benen gelukkig niet op te trekken, dus geen kramp. Dat stelde me gerust, waardoor ik me op de weeën kon concentreren. Na drie persweeën was er al een hoofd zichtbaar. En toen pijn. Heel veel pijn. Het zetten van het hoofdje had ik de vorige keer niet gevoeld dankzij de prik. Nu wel. Die pijn haalde zo'n oerkracht in me naar boven dat ik bij de vierde perswee Liva bijna op de wereld heb gezet. Dat kind moest en zou eruit. Zo snel mogelijk.
Ik heb het samen met Lief gedaan. Hij heeft het laatste restje baby naar buiten mogen trekken. Ik weet nog dag ik een paar keer heb gezegd: " Daar is ze al, het is voorbij. Het is voorbij!" Die euforie dat het voorbij was, was op dat moment groter dan "Wat is ze mooi". Wat was ik opgelucht. En zo snel! Deze keer was de navelstreng wel lang genoeg, dus geen haast. De verloskundige liet mij de navelstreng zelf voelen. De draad die mij met mijn kindje verbond. Mijn kloppende hart. Pas daarna werd hij, in alle rust, door Lief doorgeknipt. En daar lag ze, op mijn buik. Ons tweede wondertje.
Geboren op 7 december 2009, om 05.07 uur: Liva.
Wat zag ik op tegen de bevalling. De bevalling van Isis was heftig, hoewel ik dat de eerste weken na de bevalling totaal niet vond. Pas na een paar weken begonnen de nachtmerries. Ik beleefde de bevalling keer op keer. Ik had er nachtmerries over. Het heeft maanden geduurd voor ik de beelden van de bevalling kwijt was en rustig sliep.
De heftigheid van de weeën 'right from the start'. Het gebrek aan rust en adempauze. Soms maar 30s tot de volgende wee. De teleurstelling toen de verloskundige kwam en ik nog maar 1cm ontsluiting bleek te hebben. De weg naar het ziekenhuis in Leiderdorp voor pijnbestrijding. Iedere hobbel een nieuwe wee. De CTG die het hartje niet kon vinden. Geen pijnbestrijding omdat ik inmiddels 7cm ontsluiting had. Kramp in mijn heupen tijdens het persen, omdat ik mijn benen op moest trekken. Persen zonder resultaat. De 'beul' die met haar volle gewicht op mijn buik hing. De verdoving. De knip. En dan eindelijk de verlossing. Een te korte navelstreng waardoor ze niet op mijn borst gelegd kon worden. De verloskundige die de navelstreng zelf wilde doorknippen en ik dat nog net kon voorkomen omdat ik wilde dat Lief het deed. Daar was Isis.
Toen de bevalling op 7 december om 01.30 uur begon en ik binnen korte tijd ik de ene na de andere wee kreeg, raakte ik in paniek. Niet weer een weeën storm. Alsjeblieft. Wel dus. Vanaf 02.00 uur was het al gemeen serieus en belde Lief zijn zus met het verzoek om Isis te komen halen. Lief stelde om 03.30 uur voor om de verloskundige te bellen. Dat wilde ik niet. Weer de teleurstelling dat ik, ondanks de heftigheid van de weeën, slechts een paar centimeter ontsluiting zou hebben kon ik niet aan. Nog even wachten. Tot ik het niet meer hield. Uiteindelijk hebben we om 04.00 uur gebeld. De verloskundige was er om 04.30 uur.
Ik was zo bang dat ik weer slechts 1 of 2cm ontsluiting zou hebben. Het is 'iets meer', zei ze. Hoeveel meer is iets? Ik had al 7cm! Toen de vraag: ziekenhuis of thuis. Na de ervaring van de vorige keer wilde Lief graag naar het ziekenhuis en ik had ingestemd. Maar om nou met 7cm in de auto te stappen en naar Leiderdorp te rijden, met de wetenschap dat de rit me vorig keer 4cm had opgeleverd. Mwah. De verloskundige gaf aan dat, als we het heel graag wilden, het kon. Maar dan zou ze wel met ons meerijden. Maar eigenlijk raadde ze het af. Anders gezegd: de kans dat we het ziekenhuis niet zouden halen was groot. We bleven thuis.
Om 04.55u diende de eerste perswee zich aan. Opnieuw paniek. De herinnering aan de kramp in mijn heupen en het persen zonder resultaat. Deze keer een ander soort perswee. Veel heftiger. Pijnlijker. Deze keer hoefde ik mijn benen gelukkig niet op te trekken, dus geen kramp. Dat stelde me gerust, waardoor ik me op de weeën kon concentreren. Na drie persweeën was er al een hoofd zichtbaar. En toen pijn. Heel veel pijn. Het zetten van het hoofdje had ik de vorige keer niet gevoeld dankzij de prik. Nu wel. Die pijn haalde zo'n oerkracht in me naar boven dat ik bij de vierde perswee Liva bijna op de wereld heb gezet. Dat kind moest en zou eruit. Zo snel mogelijk.
Ik heb het samen met Lief gedaan. Hij heeft het laatste restje baby naar buiten mogen trekken. Ik weet nog dag ik een paar keer heb gezegd: " Daar is ze al, het is voorbij. Het is voorbij!" Die euforie dat het voorbij was, was op dat moment groter dan "Wat is ze mooi". Wat was ik opgelucht. En zo snel! Deze keer was de navelstreng wel lang genoeg, dus geen haast. De verloskundige liet mij de navelstreng zelf voelen. De draad die mij met mijn kindje verbond. Mijn kloppende hart. Pas daarna werd hij, in alle rust, door Lief doorgeknipt. En daar lag ze, op mijn buik. Ons tweede wondertje.
Geboren op 7 december 2009, om 05.07 uur: Liva.
Abonneren op:
Posts (Atom)