Zelluf doen

Liva is een goede eter. Ze lust vrijwel alles en dat is een verademing. Isis lust namelijk bijna niets. Of liever gezegd: lustte. Het gaat steeds beter. Vooral het avondeten was iedere dag een drama. Janken, krijsen, met haar bestek en eten gooien. Handen voor haar mond, met haar rug naar het eten toedraaien. Ze liet geen (non)verbaal gedrag ongemoeid om duidelijk te maken dat zij géén eten wilde.

Wij hadden al gauw in de gaten dat het geen zin had om haar te dwingen. Wel bleven we het eten aanbieden. Iedere avond kreeg ze keurig een bordje voorgeschoteld. En iedere avond ging het onaangeraakt de bak in. Meestal nadat we het hadden opgeveegd van de grond. Tegenwoordig prikt ze een aardig vorkje mee. Uit zichzelf en met smaak. Fijn en vooral ook een stuk gezelliger.

Liva daarentegen is een vreetbak. Het is maar zelden dat ze een hap neemt het het direct weer uitspuugt. En toch moeten we ook bij Liva iedere avond de vloer vegen. Mevrouw wil het namelijk zelluf doen. Ongeacht wat het is. Ze wil het zelf pakken en in haar mond stoppen. Prima. Goed voor haar ontwikkeling, gevoel voor eten en coördinatie. Alleen een beetje jammer van de troep. Gelukkig gaat ze graag in bad!