Eigen stoel

Liva heeft haar eigen stoel gekregen. Ze zit nu als een groot kind en volwaardig lid van de familie met ons aan tafel. Tot gisteren zat ze nog in een wipstoel, die dan boven op tafel stond.
Ik vind dat kinderen eten moeten kunnen ontdekken. Geen door elkaar gepureerde ondefinieerbaar prutje, maar herkenbare en pure stukjes met eten. Ieder stuk zijn eigen smaak en structuur. Zelf pakken, zelf in het mondje stoppen en proeven.
Zo heb ik het bij Isis ook gedaan. Wat geen succes was, want Isis lustte niets. Van de tien stukjes lagen er tien stukjes op de vloer. Ze lust nog steeds heel weinig. Behalve als niet eten betekent dat ze geen toetje krijgt. Dan lust ze ineens opvallend veel.
Des te blijer ben ik dat Liva wel een goede eter is. Dat maakt koken dankbaar werk.