Over drie dagen wordt ze 8 maanden, maar je geeft het haar niet. Sinds haar 6e maand tijgert ze. Ze was amper 7 maanden toen ze ging kruipen. Om vrij vlot daarna te gaan staan. Alsof het niets is. Het goed en stabiel zitten, sloeg ze voor het gemak maar over. Dat kan ze eigenlijk pas sinds een paar dagen.
Kortom, een baby kun je haar amper nog noemen. Isis was ook zo'n vlotte. Ik had zo gehoopt dat ik bij Liva langer van het babygebeuren te kunnen genieten. Het is zo'n bijzondere periode. Helaas. Hij is voorbij. Het komt nooit meer terug want we hebben besloten om het bij twee kindjes te houden.
Slik.
Slik.
Aan de andere kant is het ook weer prachtig om te zien. Het is een ondernemend kind dat graag op onderzoek uit gaat. Ik ben haar voortdurend kwijt. Ze volgt haar grote zus overal. Met een grote grijns op haar kop. Haar grote zus.
Het spelen samen gaat ook steeds beter. Waar Isis eerst jaloers haar speelgoed verdedigde, reikt ze Liva nu regelmatig een speeltje aan. "Kijk eens Liva, een koe". Of ze doet voor hoe iets gaat, legt het uit. terwijl Liva geïnteresseerd luistert en toekijkt. Op die momenten gloei ik van trots. Mijn meiden. Zusjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten