Het was liefde op het eerste gezicht. Isis zag Grijze Pluis en was verkocht. Grijze Pluis werd haar steun en toeverlaat. En vooral haar slaapmaatje. Uit angst dat we Grijze Pluis zouden verliezen, kochten we nog een aantal Grijze Pluizen. Grijze Pluis was overal: in bed, in de auto, bij oma, bij opa & oma. Grijze Pluis stond zelfs op het op maat getekende geboortekaartje van Liva.
Behalve op het kinderdagverblijf. Daar was Gele Pluis. Gele Pluis woonde op het kdv en ging alleen mee naar huis als hij heel nodig in bad moest. Wat er gebeurd is weten we niet, maar op een dag werd Grijze Pluis ingeruild voor Gele Pluis. Grijze Pluis mocht nog wel in haar bed liggen, maar ook dat was sinds een maand of twee voorbij. Een pijnlijk moment voor de gehele Grijze Pluizen Familie. De Grijze Pluizen werden verbannen naar de grote stapel knuffels in de hoek van de kamer.
Nu was het Gele Pluis die overal mee naartoe moest. Omdat wij van deze knuffel maar een exemplaar hadden, hielden we ons hart vast. Je hoort wel eens verhalen van kindjes die hun knuffel verliezen en weken lang ontroostbaar zijn. Stel je voor dat we Gele Pluis verliezen, wat dan? Nou. Daar zijn we achtergekomen. Afgelopen zaterdag zijn we ergens tussen de Hoogvliet en de Media Markt Gele Pluis kwijtgeraakt. We hebben het parcours verschillende keren opnieuw afgelegd, op zoek naar het tot op de vezel afgeknuffelde konijntje. Nergens Gele Pluis. Ik bereidde me voor op het grote drama dat ons te wachten stond. Haar eerste grote verlies. Een ontroostbaar meisje. Het grote schuldgevoel.
In de eerste minuten in de auto terug naar huis was Isis intens verdrietig. In een poging om haar te troosten, mocht ze Bruine Pluis (de knuffel van Liva) lenen. Tot mijn grote verbazing kalmeerde ze en nog geen minuut later had ik weer een vrolijk meisje achter in de auto. De klap komt nog, dacht ik. Straks, als ze moet gaan slapen. Maar ook toen bleef het grote drama uit. Tevreden sloot zij haar oude liefde Grijze Pluis in haar armen en viel zij rustig in slaap. Geen gebroken hartje. Geen hysterische peuter. Wel een oude liefde die weer opgebloeid is. Isis en haar vijf Grijze Pluizen zijn weer een stel.
Enige die om Gele Pluis lijkt te rouwen, ben ik. Met het verlies van Gele Pluis is er een stukje baby verloren. Ik had Gele Pluis zo graag willen bewaren. Zodat Isis, als ze volwassen is, een tastbaar stukje herinnering aan de eerste jaren van haar leven in handen heeft. Dag Gele Pluis. Waar je dan ook bent. Ik ben je dankbaar. Isis en jij hebben samen gelachen en gehuild. Je bood haar de steun en de veiligheid die ze nodig had. Bedankt.
